Waardevolle papierproppen

Tijdens een teambuilding show

Een poosje geleden hadden we een show van TeamSpeling voor een afdeling van een multinational. We deden het bedrijfsuitje De bedrijfslachspiegel, een show met onder andere geïmproviseerde scènes en liedjes op basis van verhalen uit het publiek. De workshop ging over thema’s en uitdagingen zoals samenwerking, communicatie, trots en omgaan met veranderingen. Ter plekke vertalen we de input uit de zaal naar humoristische, luchtige, betekenisvolle scènes. Super leuk en herkenbaar!

De voorstelling vond plaats in een enorme zaal met een oplopende tribune en een immens groot podium van minstens 50 meter breed. “Dat wordt heen en weer rennen straks.”, grapten we vooraf. Er was plek voor zo’n 150 medewerkers.

De laatste tijd waren er veel veranderingen en reorganisaties gaande binnen de afdeling en dat had natuurlijk invloed op de sfeer. We voelden al snel dat er behoorlijk wat onrust was op deze afdeling. Aan ons de taak om op een constructieve manier in te gaan op de uitdagingen én om de mensen een plezierig uurtje te bezorgen.

Voorafgaand aan ons optreden waren er aantal presentaties en speeches van een paar leidinggevenden. De stijl was, in mijn ogen, wat feitelijk en zakelijk. De reacties van de zaal op de presentaties waren mat. De zaal oogde apathisch en ongeïnspireerd.

Toen waren wij aan de beurt. We werden aangekondigd als ‘mystery guests’ en daar konden we direct al onze eerste grap over maken. “Vingers omhoog, wie vindt ons als mystery guest best een beetje tegenvallen..? Wie vind het wel prima..? Wie steekt sowieso nooit z’n vinger op bij een vraag als deze..?”. Een binnenkomer die lekker scoorde. 

We gingen aan de slag met het publiek. Gewapend met een handmicrofoon liepen we de tribune op en vroegen de mensen wie ze waren, wat ze deden en waar ze nou trots op waren in hun werk. Maar hier gebeurde telkens iets raars. Geen van de ondervraagden kon ons goed uitleggen wat ze nou precies deden. Én niemand kon zeggen waarom-ie trots was op z’n werk…. Ai! Ook de antwoorden op vragen over de samenwerking met collega’s kwamen er erg stroef uit. 

Er was echt wat aan de hand binnen deze afdeling. We moesten en zouden deze zaal snel ontdooien. We hadden tenslotte maar een uurtje. Dus we bleven vrolijk doorvragen. Spannend! Waar zou dit naartoe gaan? Ik liet een lange stilte vallen na het stellen van een vraag. Dit moment leek wel eeuwig te duren, al was het maar iets van 15 seconden. Geloof mij, voor tijdens onze energieke shows lijkt dat een eeuwigheid. Doodstil was het, de spanning was voelbaar. Maar de ongemakkelijke stilte was even nodig. De zaal haalde opgelucht adem toen er een verlossend antwoord kwam van de medewerker en vanaf dat moment ging het bergopwaarts. De mensen kwamen los en gaven steeds meer input voor onze scènes. Soms werkte het juist extra goed dat wij er ‘niets van snapten’. Er werd gelachen en er kwam ontspanning. 

Als laatste scène speelden we de ‘briefjes-game’. Iedereen mocht een zin schrijven op een leeg A4-tje dat van tevoren op de stoelen was gelegd. Van de blaadjes mochten deelnemers een prop frommelen en op het podium gooien. De tekstjes verwerken we dan ter plekke in de scène. We vroegen de mensen om zinnen op te schrijven met als input: “Wat had je altijd al tegen een collega willen zeggen?” of “als jullie afdeling een soap zou zijn, wat zou er dan zoal gezegd worden”? We spoorden iedereen aan om zich vooral niet in te houden. “Dit was je kans! Het is tenslotte toch anoniem ”. Het regende proppen! Tientallen! Minuten lang waren we bezig om alles te verzamelen, wat op zich al een grappig tafereel opleverde. De scène, waarin we de teksten van de proppen verwerkten, speelde zich af in de skybox van een voetbalclub en was een meet en greet tussen een voetballer en een leidinggevende van de opdrachtgever. Het werd hilarisch en de zaal lachte zich helemaal rot.

Na afloop liep het theater leeg. De sfeer was totaal omgeslagen. Van stroef en afwachtend tot uitbundig en vrolijk. We bleven nog even op het podium hangen en de vier MT leden kwamen met een tevreden glimlach op hun gezicht op ons af gelopen. “Goed gedaan jongens! Heb me rot gelachen. En het is duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is binnen ons team. Jullie hebben ons echt een spiegel voorgehouden, op een leuke manier gelukkig.” Mooi, dat want dat is natuurlijk precies de bedoeling van ‘de Bedrijfslachspiegel’.

“Mogen wij die proppen hebben?” vroeg één van hen. Tuurlijk mocht dat. De anderen waren inmiddels al driftig aan het verzamelen. Hun tasjes puilden uit. “Deze proppen zijn voor ons heel waardevol. Want zo komen we er achter wat onze mensen nou ècht denken en voelen.”

Mijn mond viel open. Hoorde ik het goed? Vragen ze onze papierenproppen om de medewerkers te horen? Maar we snapten het en glimlachten van oor tot oor.  Onze show had ervoor gezorgd dat mening de medewerkers van de werkvloer aankwam bij het management. Voor ons een paar simpele papier proppen, maar voor het management eindelijk de feedback die ze nodig hadden om een positieve verandering in te zetten. Een mooiere leerervaring had dit MT team ons niet kunnen geven.


Andere berichten:

Ga terug naar het artikel-overzicht.

Frank Paats, trainingsacteur TeamSpeling
Laatste berichten van Frank Paats, trainingsacteur TeamSpeling (alles zien)